Znów wyprawa nieodległa od Bobrzan. Około 20 km do przejechania, akurat na krótką wyprawę rowerową.
Przejeżdżamy przez wieś Gościeszowice i przy drodze widzimy trawiastą polanę i pałac.
Przyroda jest, w porównaniu z ludźmi, łaskawa: małe, większe i całkiem duże drzewa zasłaniają litościwie straszliwe rany zniszczeń tej pięknej budowli.
Zdziczały park przypałacowy zwartą ścianą drzew osłania budynek od wschodu i północy.
Czerwono wybarwione dzikie wino (wizyta 11 października 2020 roku) ubiera ruinę pałacu w szkarłatną szatę.
Jesteśmy w Międzylesiu, przyczółku wsi Gościeszowice w województwie lubuskim, gminie Niegosławice.
Na stronie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków możemy przeczytać:
„Międzylesie powstało prawdopodobnie w XVII stuleciu jako osada folwarczna. W XVIII wieku wieś znajdowała się w posiadaniu rodziny von Lüttwitz. […] Około 1908 roku majątek zakupił Willy Schade, następnie, w 1909 roku Otto Krüger. W 1917 roku Międzylesie ponownie trafiło w ręce rodziny Reiche. W dokumentach z tamtego okresu, jako właścicielka majątku wymieniana jest żona radcy sądowego, Georga Reiche, Marie Reiche, a następnie ich syn Siegfried Reiche. Ten ostatni władał majętnościami do 1945 roku. W tym czasie powierzchnia gruntów należących do folwarku powiększyła się do 218 ha. […] Po II wojnie światowej majątek Międzylesie przeszedł do Państwowego Zarządu Nieruchomości Ziemskich, a następnie Urzędu Gminy w Niegosławicach. Obecnie pałac jest nieużytkowany i znajduje się w bardzo złym stanie zachowania”.
W odniesieniu do walorów zabytkowych budowli na stronie konserwatora możemy przeczytać:
„Według różnych źródeł, neoklasycystyczny pałac w Międzylesiu został wybudowany w latach 30. XIX wieku lub około 1870 roku, a rozbudowany pod koniec XIX wieku. Jednocześnie z modernizacją pałacu przekształcono dotychczasowy niewielki park w założenie parkowe o charakterze krajobrazowym. Budynki folwarku w większości pochodzą z 1846 roku. Pierwotna rezydencja, założona na planie prostokąta, zaplanowana była symetrycznie, z wieżą umieszczoną w osi fasady. Tak ukształtowana bryła została następnie przedłużona od północy o dwuosiową część, utrzymaną również w stylu eklektycznym.
W obecnym kształcie pałac jest obiektem rozplanowanym na rzucie prostokąta urozmaiconego ryzalitami od strony fasady skierowanej na zachód. Posadowiona na wysokich piwnicach, dwukondygnacyjna bryła budynku nakryta jest niskim czterospadowym dachem mansardowym z lukarnami. Do południowej części elewacji frontowej przylega trzykondygnacyjna wieża nakryta wysokim dachem czterospadowym z latarnią, mieszcząca w przyziemiu wejście główne do pałacu. Po drugiej stronie elewacji umieszczony jest ganek arkadowy, a nad nim taras nakryty również czterospadowym daszkiem wspartym na kolumnach. Poziome podziały elewacji wyznacza gzyms cokołowy i koronujący. Narożniki wszystkich elewacji oraz wieży są boniowane. Prostokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji ujęte są w szerokie dekoracyjne obramienia spięte kluczem. Nad oknami drugiej kondygnacji umieszczone są trójkątne naczółki”.
Wpis Mai Błażejewskiej na stronie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków sporządzony został w oparciu o książkę ’Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego”.
Wnętrze przeraża skalą zniszczeń.
Ostatnie komentarze