Festiwal Folkloru w Łęknicy

Miejski Ośrodek Kultury w Łęknicy zorganizował na zakończenie wakacji kolejną edycję Łęknickiego Festiwalu Folkloru. Spotkanie odbyło się 29 sierpnia 2020 roku.

Na zaproszenie dyrektor MOK w Łęknicy pani Bettiny Kowalskiej-Targońskiej, przyjechały zespoły z Żarek Wielkich, Olbrachtowa, Wymiarek i trójwsi czyli Bobrzan-Chich-Janowca.

Bettina Kowalska-Targońska dyrektor MOK w Łęknicy

Zespoły występowały na scenie w parku otaczającym MOK. Był śpiew, taniec, skecze. Gospodarzy reprezentował chór „To i Owo”, który przygotował też poczęstunek na zakończenie wydarzenia.

W Festiwalu wzięli udział:

• Zespół „ŻURAWIANKI” z Żarek Wielkich,
• Zespół „MAŁA TĘCZA” z Olbrachtowa,
• Zespół śpiewaczy Klubu Seniora z Wymiarek,
• Chór „TO I OWO” z Łęknicy,
• Grupa śpiewacza „Z GŁĘBI SERCA” z lubuskiej Trójwsi Bobrzany-Chichy-Janowiec.

Zespół „Mała Tęcza” z Olbrachtowa przyjechał po występach w Szprotawie. Dzieci i młodzież przygotowali swój występ w formie obrazu scenicznego.

Zespół dziecięco-młodzieżowy „Mała Tęcza” z Olbrachtowa

Pogoda dopisała. Występy odbywały się w radosnym klimacie. Wszyscy doskonale się bawili.

Najważniejsze to robić to, co się lubi!

Do zobaczenia i usłyszenia za rok.

Grupa śpiewacza „Z głębi serca” w Łęknicy

Informacje dodatkowe

MOK w Łęknicy, zdjęcie ze strony

Miejski Ośrodek Kultury w Łęknicy (dawniej Wendisch, Luknić, Lugknitz, Łuknica) przy ulicy Wojska Polskiego mieści się w pałacyku położonym w pięknym, dużym parku.

Pałac ten zwany jest „Belwederem”. Został wzniesiony przypuszczalnie w 1925 r. przez Oskara Urbanitz, spadkobiercę Eduarda Urbanitz założyciela huty szkła, jednego z ważniejszych obiektów przemysłowych, jakie powstały w Łęknicy w drugiej połowie XIX wieku. Po wojnie „Belweder” był siedzibą zakładowego klubu pobliskiej huty szkła. Od 1992 r . budynek stał się własnością Gminy Łęknicy i pełni funkcje Domu Kultury. Wyjątkową wartość reprezentuje  także park otaczający pałac . Należy podkreślić, że pierwotnie stanowił część parku założonego przez księcia Hermana von Pücklera rozciągającego się na oba brzegach Nysy Łużyckiej. Park Mużakowski urządzony był jako komponowany krajobraz rolniczy i leśny, w którym decydujące znaczenie miały względy estetyczne i widokowe. Założenie to stanowiące wybitne dzieło architektury krajobrazu, w związku z tym, jako dobro kultury objęte zostało ochroną na podstawie uznania za pomnik historii oraz wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.